துயர்கொண்ட பாடல்

இன்னும் மீட்டப்படாமல்
புல்லாங்குழலில் பதுங்கிய இசையாய்
என்னுள் நிரம்பியிருக்கும் அன்பே
கடைசியாக
கடல் கொண்ட தனிமையை பரிசளித்தாய்
கன்னங்களில் வழிந்தோடும் நீரைத் துடைக்கும் பொருட்டு
நீ என்னை ஆட்சிசெய்தாய்
வாசனைகளால் நிரம்பி வழிந்த சொற்கள்
மயக்கமூட்டுகின்றன
இரவும் பகலும் தீய்ந்து பொசுங்குகின்றன
காலம் வெளி மறந்து மங்குகின்றன நினைவுகள்
தடித்த முத்தங்களால்
புண்ணாகிப்போன உதடுகள்
கேலி செய்கின்றன
மறைக்கப்பட்ட காதல் கடிதங்கள்
வாழ்வின் தீராத் துயரங்கள்
அன்பின் நிழலுருவம்
கண்ணிமைகளில் தொக்கி நிற்கிறது
தூரங்களை கணக்கிட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன
நடக்க மறுக்கும் கால்கள்
அமைதியை விரும்புகிறது இதயம்
எல்லாவற்றிர்க்கும் மேலே
நானே எழுதிய
துயர்கொண்ட நீண்ட பாடல் வரிகள் அயர்ச்சியூட்டுகின்றன.

அறையில் மரித்த பட்டாம்பூச்சி

நிலையின்றி விடாமல் பறந்துகொண்டிருந்த
வழிதவறிய பட்டாம்பூச்சி
என் அறைக்குள் வீழ்ந்து மரித்தது
சந்தனம், கறுப்பு, வெள்ளை,பழுப்பு வண்ணங்களில்
பளபளத்த அதன் இறக்கைகள்
சோர்ந்து துவண்டிருந்தன
பட்டாம்பூச்சி வாழ உவந்ததாக இல்லை
பெருநகரத்தின் நிலம்
எங்கிருந்து வந்தது அம்மாவின் அதிசயமான கேள்வி
பட்டாம்பூச்சி அழுத்தமாக உச்சரித்து
வீட்டுக்கு வந்தால் நல்லது என்பார்கள் என்றது
ஆனால் இறந்த பட்டாம்பூச்சி
அம்மாவின் கவலை
இறந்த பட்டாம்பூச்சியை என்ன செய்ய அம்மா
புதைத்துவிடு மகனே என்றேன்
இடம் தேடி அலைந்தான் மகன்
கான்கிரிட் கட்டிடங்களின் சிமெண்ட் தளங்கள்
அவனைச் சோர்வடையச் செய்தன
கடைசியாக என் புத்தகம் ஒன்றில் பத்திரப்படுத்தினான்
புத்தகத்தின் வரிகள் திருத்தி எழுதப்பட்டன
பட்டாம்பூச்சி பற்றி
மகன் எழுதிய சிறந்த கவிதை.

பிரபஞ்சத்தை நிறைக்கும் உடல்

என் கருந்தசைகளை
தின்ன ஆசைப்பட்டபோது
உன் காதலைச் சொன்னாய்
மாமிச பட்சியின்
ஒளிர்ந்த கண்கள்
கிளர்ச்சியூட்டியது
இதயத்தில் அல்லாது
மூளையில் உன்னை அமர்த்திக்கொண்டேன்
குற்றவுணர்வில்லையே என்றபடி
லிங்கத்தை கூர்மையாக்கி
என் துயரினில் செருகினாய்
அதிர்ந்தது உடல்
கீற்றைப்போல் கூட
அன்பு ஒளிந்திருக்கவில்லை அதில்
துக்கத்தை முழுமையாக்கினாய்
என் உடலை காகங்களுக்கு
தின்னக் கொடுத்தேன்
மாமிச வாடை
பிரபஞ்சத்தை நிறைக்கிறது.


2

மென் சொற்களில் துவங்கியது
வன் சொற்களில் முடிகிறது .
விலங்குகளின் உருமல்களோடு
தவித்தலைந்து வன்மம் கொண்டிருக்கிறது
பாவிகளின் ஆன்மா .
வெளிகளில் மிதக்கும் என் புன்னகையில்
ஒளிந்திருக்கிறது
அவர்களுக்கான நேசம் .

பெருமழைக் காலம்

நகரம் பெருமழையாய் காட்சியளித்தது
அவனுக்காக
மரமல்லிப்பூக்கள் உதிரும் சாலையில்
வெகுநேரம் காத்திருந்தாள்
அவள் கண்களில் துளிர்த்த கண்ணீர்
நகரை மூழ்கடித்தது
எப்படியும் பெருக்கெடுக்கும் வெள்ளத்தில்
தன்னை அடைவான் என்றிருந்தாள்
தன் சுவடுகளை அருவமற்று அழித்து
அவன் பாலையில் குடியேறியதாகச் சொன்னான்
மழைக்கோட்டணிந்த வழிப்போக்கன் ஒருவன்.

ப்ரியமானவர்களின் தேவதை...

பெருநீலக் கரையில்
தனித்து அலைந்து கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொரு சொல்லும்
மண்கோர்த்த சிப்பிகளில் சேகரிப்படுகிறது
அதை திறக்கும் சிறுமி உலகின் தனிமையின் தேவதை ஆகிறாள்
சொற்களைப் பிரித்து பிரபஞ்சம் முழுக்க விசிறி எறிகிறாள்
அது உங்கள் ப்ரியமானவர்களையும் சென்றடையலாம்

வெளியேறும் பட்டாம்பூச்சிகள்

நீலமலர்கள் ஆற்றங்கரையில் விரவிக்கிடந்த
ஒளிநிரம்பிய மழைநாளில்
மலர்வாசனையில்
மயங்கிக் கிடந்தன
கனவில் கண்ட பட்டாம்பூச்சிகள்
இறக்கை மூடாத அவைகளை
எனது வலது கையில்
வண்ணங்களாய் மலரச் செய்தேன்
ஆற்றின் ஒளிநிரம்பிய நீரைப்பிடித்து
என் கைகளில் ஊற்றி
ஒளிநீரைக் குடி என்றாய்
என் உடலில் பெருகியது ஒளிவெள்ளம்
கையிலிருந்த பட்டாம்பூச்சிகள்
திசையற்றுப் பறந்துபோயின
அன்றிரவு ஒளிநிரம்பியநீர்
சூடாக வெளியேறியது
கொல்லையில் அமர்ந்திருந்த
பலவண்ணப் பட்டாம்பூச்சிகள்
என்னை பார்த்துச் சிரித்தன
வெறுமை.

மறப்பதற்க்கு...

சரி எல்லாவற்றையும் வெறுங்கள் பரவாயில்லை
துக்கமாய் இருங்கள்
நீங்களே உங்களை வன்கத்தியால்
இருதயத் தசையில் சொருகிக்கொள்ளுங்கள்
கவலை தரும் அவர்களை மறக்க முடியுமென்றால்

சொற்களின் நிரம்பாதவன்

சிரமமின்றி வெகு இயல்பாய் சேர்த்துச் செய்வான் வார்த்தைகளை
முதன் முதலாய் கடல் பார்த்த குதூகலத்துடன்
நெம்பி வழியும் அது
உப்புக்கரிக்கும்நீர் காயம் படிந்த தசைகளில் தெறிக்கும்
ஆனந்தம் அதில்
விரும்பிச் சேரும் மீன்கள்
சிக்கலின்றி பின்னலிடப்பட்ட வலையில்
உன்னைவிட
ஒருமாற்று குறைந்த அன்பே என்னுடையது என்று
சொற்கள் உண்மையை விளம்பும்
ஆகா! என்ன ஒப்புதல் வாக்குமூலம்
குற்றங்களே ஆனாலும்
மனம் ஆராதிக்கும்
இவனே சரியென்று...
இடப்பட்ட சொற்கள் எல்லாம்
ஒருநாள் மௌனங்களால் வெளியேற்றப்படும்
அலைகழியும் மனதுடன்
நிறைய சொற்களுடன்
அவனைப் பிராத்தித்தால்
சொற்களில் நிரம்பாதவன் நான் என்பான்
கவனம்.

திரும்பி வராதவனின்.....

உன்னை நான் அடையாளம் காணாத
அந்த முதல் தருணத்தில்
கடும் தேனீர் சாப்பிட்டபடி
ஆக்ரோசமாக பேசிக்கொண்டிருந்த
என்னை யாரென்று கவனித்து கேட்டேன்
என்றாய் பின்னாளில்.
அங்கேயே பெரும்நகரம் நடுங்க
அன்பின் கருத்தை உன் வார்த்தையால் கொடுங்கத்தியாக்கி
கூட்டத்தில் செருகினாய்
என் வன்மம் தூண்டி
அன்று நான் புறக்கணிக்கும் எதிரியானாய்
மற்றொரு சந்திப்பில்
உன்னைக் கடந்து சென்ற போதும்
பாவங்களின் பாவி என்றே கருக்கொண்டேன்
பிரிதொருநாளில்
என் நண்பர்களுடன் நீ நிற்கையில்
எதிர்பாராமல் உன்னிடம் பேச வாய்த்தபோது
நீ சிறந்த கவிஞன் என்றேன்
சொல்லிவிட்டு என் வாகனத்தை திருப்பினால்
மரணம் மிக அருகில் நின்றது
உயிர் எழுப்பும் ஒசையைப்போல
பார்த்து போங்க உன் தாய்மையின் குரல்
அன்பின் பெருத்த விழிகளால் நான் திரும்பிப் பார்த்தேன்
இனி எல்லாம் நிகழும் என்பதை
உன் நண்பனும் என் தோழியும் அறிந்தே வைத்திருந்தார்கள்
நாம் இப்போது இல்லாமல் இருப்பதையும்.

அப்பாவோடு மடிந்த கடவுள்

ஏசு முள்கீரிடம் சூட்டி
சோகமாகக் காட்சியளித்த
நகரத்தின் பெருங்கட்டடத்திற்கு
அப்பாவை முதலில் அழைத்துச் சென்றேன்

அன்றிரவு தூக்கத்தில்
தாதியை அழைத்து
பிதாமகனின் முள்கிரிடத்தை அகற்றி
மருந்திடச் சொன்னார்

அவர் கடவுளப்பா
தானே உயிர்த்தெழுவார்
என்றேன்

தலையசைத்து சமாதானம் அடைந்தார்
மறுநாள்
கடவுள் தன்னருகே
படுத்துறங்கியதாகச் சொன்னார்
எலும்பை உருக்கும்
வலி மட்டும் நீள்வதாகச் சொன்னவர்
கடவுளும் கொடூர வலியின்
உச்சத்தை அடைந்திருப்பார் என்றார்

அப்பா தூங்குங்கள்
இசையை முடுக்கினேன்
தலையை வருடினேன்
தூங்கிப்போனார்

உறக்கச் சடவில்
பாவம் கடவுள்
அவர் இறக்கும் தறுவாயில்
இசையை கேட்டிருப்பாரா
யாராவது அவர்மீது
முத்தங்களை பதித்தனராவென முனங்கினார்

அப்பா
அவர் கடவுளப்பா
தானே உயிர்த்தெழுவார்
என்றேன்

அவருக்கும் வலித்திருக்கும் இல்லையா
என்ற அப்பா
தன் சிரசின் வழியே வெளியேறி
மூடிய கதவை திறவாமல்
இவ்வுலகை மறுதலித்துச் செல்லும்போது
கடவுள் அவர் தோளில் அமர்ந்திருந்தார்.

(உயிர் எழுத்து இதழில் டிசம்பர் 2009 ல் வெளியான எனது கவிதை)

கனவுகளை வரையாதே அம்மா

பருத்தி பூ போட்ட சட்டையணிந்து
மண்குதிரை ஏறி பறக்கிறாய் மகளே
என் கனவில் என்றேன்
நான் பால்யம் அற்றவள் அம்மா
நிறங்களில் வழியும் உன் கனவுகள் பொய்யானவை
ஏன் அம்மா என் கனவுகளை
நீ கண்டுகொண்டிருக்கிறாய்
கருப்பு வெள்ளைகளால் ஆன அவைகள்
எனக்குச் சொந்தமானவை
கனவுகளில் என் ரெக்கைகளை
வரையாதே அம்மா
இயல்பிலேயே அவை என்னோடிருக்கின்றன
என் விளையாட்டினைப் பூட்டி
உன் அறைக்குள் சுருட்டிக்கொண்டிருக்கிறாய்
உன் தோழமைகள்
எனக்கு பிரிவினைச் சொல்லிக்கொடுக்கிறது
வந்துபோகும் அவைகளை
நான் வெறுக்கிறேன் அம்மா
உன் குழந்தமையும் பால்யமும்
என்னை பொறுமையிழக்கச் செய்கிறது
பொறுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்
உன் விழிகளில் ததும்பும் நீரை சகிக்காமல்
என் பால்யம் நிரம்புவதற்கு முன்பே
ருதுவாகும் நாளை குறித்துக்கொண்டிருக்கிறாய்
உன் குருட்டுத்தனத்தால்
போ அம்மா
கருப்பு வெள்ளையிலான
என் கனவுகளை நானே கண்டுகொள்கிறேன்.

விட்டுச் சென்றவனின் நிழல்

நினைவுகள்
அறையில் சுருங்கி
காய்ந்த டீக்கோப்பையின்
கருநிறத்தை மிஞ்சும்

இரவில்
ஆந்தையின் அலறலாய்
ஆதிச் சொற்கள்
கருகி சாம்பலாகும்

புத்தகங்களில்
பூச்சி மேய்ந்து
எச்சங்களை சிதறடிக்கும்

பலநாள்களாய் மாற்றப்படாத
படுக்கை விரிப்பிலிருந்து
கலவியின் தீய்ந்த வாசனை
குற்றவுணர்ச்சியைப் பெருக்கும்

சவலைப்பிள்ளைபோல்
மெல்ல ஊர்ந்து செல்லும் வெயிலாய்
குழந்தையின் குதூகலங்கள்
மௌனத்தில் உறையும்

தனிமையின் நிழல்படிந்த இந்நாள்களில்
அவன் எங்களை கைவிட்டுப் போயிருந்தான்
ஓநாயின் விழிகளை ஒத்த அவனது நிழலை
என் அறையைவிட்டு வெளியேறச் செய்தேன்
அமைதி.