அப்பாவின் சுருக்கமற்ற
முதுகுத் தசையின் அணுக்களில்
மரணம் தன் அன்பின் முத்தங்களை
மெதுவாக பாய்ச்சியிருக்கிறது
கடுமையானதும் ஒருபோதும்
ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாத
அம்முத்தங்களை என் மென்விரல்களால்
அழுந்தத் துடைக்கிறேன்
மரணத்தின் வாசனை என்னை
மூர்ச்சையாக்கி தூரத்தள்ளி சங்கிலியிடுகிறது
அது வீரியம் கொண்டு
உயிரின் தசைநார்களை கிழித்துபடி
மிகப்பலம் கொண்ட எதிரியைத் தாக்குவது
போல் வாள்வீச்சுடன் காற்றை கிழித்தபடி
அப்பாவின் முன் அதிர்ந்து நிற்கிறது
பின் மண்டியிட்டு
உயிரைக் கொடுத்துவிடு
என்று பிச்சை கேட்கிறது.
7 கருத்துகள்:
அருமையான கவிதை !
நன்றி நண்பரே
இந்த வலியில் தெரிகிறது என் தந்தையின் முகம்.
இதை எழுதும் கணத்தில் உயிரோடு இருந்த என் அப்பா இன்று இல்லை. கடைசியாக மரணம் தன் அன்பின் முத்தங்களை வழங்கிவிட்டது.
எனக்கும் இந்த கவிதைகளை வாசிக்கும் போது எப்படி என் தந்தையின் மரணத்தை எதிர்கொள்ள போகிறேனோ தேரியலை....பயமாக இருக்கின்றது.
மரணம் வழங்கிய அன்பு முத்தங்களின் காயம் ஆற்ற முடியாத ரணமாய் இருப்பினும், நாம் அந்த அன்பு முத்தங்களை எப்போதும் எதிர் கொண்டே வாழ்வின் கணங்களைக் கழிக்க வேண்டியிருக்கிறது, தந்தையாரின் நினைவுகளும், அன்பும் உங்களை எப்போதும் உயரே உந்திச் செலுத்தட்டும். ஆழ்ந்த இரங்கல்கள்.
தோழமையுடன்
கை.அறிவழகன்
தோழமைக்கு நன்றி மாரி,மகேந்திரன்
கருத்துரையிடுக